முத்தி என்றொரு ஆங்காரி

முத்திக்கிழவி எதற்கெடுத்தாலும் கத்துவாள்.
ஊர்க்கோடி கந்தர் ஊட்லதான்
ஒரு ஓரமாகுடியிருந்தா. பறச்சி.
காசு வருதுன்னு வச்சிருந்தார்
கந்தசாமிக்கோனார்.
பள்ளிக்கூட பசங்க கல்லெறிவாங்க அவமேல.
மானாவாரியா திட்டுவா
அப்பா அம்மா எல்லோருடையபரம்பரையும்
கரிபூசிக்கும் மூஞ்சில.
காட்டுல வறட்டி பொறுக்கி
கருப்பங்கட்ட தட்டி
காயவைப்பாள்
கந்தர் வூட்டுக்கும் சேர்த்து
பரண் கட்டி வைப்பாள்.
அப்பிய காத்தியக்கி
அலுங்காம அடுப்பெரிக்கும்
கந்தர் வூடு.
குட்டையில் மீன் பிடிப்பாள்
கருவாடு விற்பாள்
சமயத்தில் பிச்சையும் எடுப்பாள்
எழுவது வயசிலயும்
வாய் மட்டும் ஓயாது!
'பற முண்ட"ன்னு
சிம்பொடித்துஅடிப்பார் கந்தர் தெருவிலேயே!
ஒரு அடை மழையில்
ஊர் புகுந்த வெள்ளத்தில்
வளர்த்த கோழி எட்டும் காணாமல் போக
'என் சொத்தே போச்சே'ன்னு
அழுது புலம்பி ஆர்ப்பரிச்சி
ஒரு நாளில் முடங்கிப் போய்ட்டா முத்தி!

முத்தி - ஊருக்கே செல்லம்.

ஊர் தூக்கிச் சென்றது பிணமாய்
பேசிற்று 'சிறுக்கி மவ, வாய் ஓய்ஞ்சிதா பாரு!
'முத்தி மேல கோவமே வந்ததில்ல யாருக்கும்.
இப்பவும் அவ திட்டுற மாதிரிஅப்பப்ப தோணும்.
சிரிப்பும் வலியும் ஒரு சேர மனசு!

அன்புட‌ன்ப‌.ம‌திய‌ழ‌க‌ன்